Katerina Anghelaki-Rooke. Díptico

Borro, rasgo, ahogo

los gritos vivos

«dónde estás, venga, te espero

esta primavera no es como las otras»

y recomienzo de mañana

con nuevas aves y níveas sábanas

que se secan al sol.

Nunca estarás aquí

para regar las flores con la manguera

para que goteen las vetustas techumbres

cargadas de lluvia

y para que se diluya mi

personalidad en la tuya

tranquila, otoñalmente…

Tu electo corazón

—electo porque lo escogí—

siempre estará en otra parte

y yo con palabras cortaré

las hebras que me atan

al hombre preciso

al que anhelo

hasta que Odiseo devenga símbolo de Nostalgia

y surque los mares

en la mente de cada cual.

Te olvido con pasión

cada día

para que te purgues de los pecados

de la dulzura y del olor

y limpísimo ya

entres en la inmortalidad.

Es un trabajo duro e ingrato.

Mi único pago si comprendo

al final qué presencia humana

qué ausencia

o cómo funciona el ego

en tanto erial, en tanto tiempo

que para nada interrumpe el mañana

todo el cuerpo se reconstruye

se levanta y cae sobre la cama

como si lo apaleasen

ora enfermo ora enamorado

con la esperanza de

que lo que pierda en tacto

lo gane en esencia.

Λέει η Πηνελόπη

 

And your absence teaches me

what art could not

DANIEL WEISSBORT

 

Δεν ύφανα, δεν έπλεκα,

ένα γραπτό άρχιζα, και έσβηνα

κάτω απ’ το βάρος της λέξης

γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση

όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.

Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου

–απουσία από τη ζωή–

κλάματα βγαίνουν στο χαρτί

κι η φυσική οδύνη του σώματος

που στερείται.

 

Σβήνω, σχίζω, πνίγω

τις ζωντανές κραυγές

«που είσαι, έλα, σε περιμένω

ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»

και ξαναρχίζω το πρωί

με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια

να στεγνώνουν στον ήλιο.

Δεν θα ’σαι ποτέ εδώ

με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια

να στάζουν τα παλιά ταβάνια

φορτωμένα βροχή

και νά ’χει διαλυθεί η δική μου

μες στη δική σου προσωπικότητα

ήσυχα, φθινοπωρινά...

Η εκλεκτή καρδιά μου

–εκλεκτή γιατί τη διάλεξα–

θά ’ναι πάντα αλλού

κι εγώ με λέξεις θα κόβω

τις κλωστές που με δένουν

με τον συγκεκριμένο άντρα

που νοσταλγώ

όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας

και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες

στου καθενός το νου.

Σε λησμονώ με πάθος

κάθε μέρα

για να πλυθείς από τις αμαρτίες

της γλύκας και της μυρωδιάς

κι ολοκάθαρος πια

να μπεις στην αθανασία.

Είναι σκληρή δουλειά και άχαρη.

Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω

στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία

τι απουσία

ή πως λειτουργεί το εγώ

στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο

πως δεν σταματάει με τίποτα το αύριο

το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του

σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι

σαν να το πελεκάνε

πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο

ελπίζοντας

πως ό,τι χάνει σε αφή

κερδίζει σε ουσία.

Los pretendientes

 

Desde la ventana

el jardín parece ser

de otra parte

y la casa viajar

sobre una hoja.

Por entre las persianas

como cortados en lonchas se reúnen

los pretendientes de mi silencio

organizan mi vida

cual velada

y asciende hasta los pisos superiores

el olor a churrasco

de las vituallas

de mi lejanísima espera.

Vuelan a mi lado los pretendientes

mareados por la luz

de mi soledad deslumbrante;

cuando los miro desde lo alto

es que me hallo en una cámara

llena de Odiseo.

No hablaré de nuevo

de su deliciosa voz

su escasa originalidad

que le hizo eterno desde el comienzo

sino de un cambio

una refulgente hebra

en mi interior.

En la espera llego a la esencia

de mi ser.

¿Cómo describir la semilla

cuando ya no se oculta

está desnuda y nada teme

se estremece, no se retuerce

y me impone la firmeza

del tiempo?

Una seriedad comienza en mí

y atrapa toda la naturaleza

si se prosigue la ruta

y la muerte será

una dignidad.

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Escucho la algarabía abajo,

también yo antaño

con barro en la cabeza

azahares en las orejas

gritaba apasionada

«¡liberaos de las ataduras!»

pero las ataduras son profundas

una conducta

que uno se interpreta

a sí mismo.

Ahora sólo una ventana;

tras de mí, mi pequeña

sombra privada

mi mundo natural.

Encerrada en la casa

como en el tiempo

miro el árbol

como a dios:

fuera del tiempo.

Poco entiendo

mi presencia

aquí

contigo y aparte de ti;

mi carne te espera

pero mi pensamiento te vio venir

tiempo ha

y se ha vuelto a despedir de ti.

Los rostros existen

sólo en nosotros

sus ojos bogan

en las humedades de nuestro organismo.

Οι μνηστήρες

 

Άπ’ το παράθυρο

ο κήπος μοιάζει ν’ ανήκει

αλλού

και το σπίτι να ταξιδεύει

πάνω σ’ ένα φύλλο.

Μεσ’ απ’ τη γρίλια

κομμένοι φέτες συνεδρίαζουν

οι μνηστήρες της σιωπής μου

οργανώνουν τη ζωή μου

σαν βεγγέρα

κι ανεβαίνει ως τα πάνω πατώματα

η τσίκνα

απ’ τα εδέσματα

της μακρότατης αναμονής μου.

Πετούν γύρω μου οι μνηστήρες

ζαλισμένοι απ’ το φως

της εκθαμβωτικής μοναξιάς μου·

όταν τους κοιτώ από ψηλά

είναι που βρίσκομαι σε μια κάμαρη

γεμάτη Οδυσσέα.

Ας μη μιλήσω πάλι

για τη θεσπέσια φωνή του

τη λίγη πρωτοτυπία του

που τον έκανε αιώνιο απ’ την αρχή

αλλά για μιαν αλλαγή

μια λαμπερή κλωστή

μέσα μου.

Περιμένοντας φτάνω στην ουσία

του εαυτού μου.

Πως να περιγράψω το κουκούτσι

όταν πια δεν περιβάλλεται

είναι γυμνό και δεν φοβάται

δονείται, δε σπαρταρά

και μου επιβάλλει τη σταθερότητα

του χρόνου;

Μια σοβαρότητα αρχίζει από μένα

και πιάνει όλη τη φύση

αν η πορεία συνεχιστεί

κι ο θάνατος θα είναι

μια αξία.

 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Ακούω κάτω τους αλαλαγμούς,

ήμουνα κάποτε κι εγώ

με λάσπες στο κεφάλι

λεμονανθούς στ’ αυτιά

φώναζα παθιασμένα

«λευτερωθείτ’ απ’ τα δέσμα!»

μα τα δεσμά είναι βαθιά

μια συμπεριφορά

που παίζει ο εαυτός

τον εαυτό του.

Τώρα ένα παράθυρο μόνο·

πίσω του η μικρή μου

ιδιωτική σκιά

ο φυσικός μου κόσμος.

Κλεισμένη μες στο σπίτι

όπως μες στο χρόνο

κοιτάζω το δέντρο

όπως το θεό:

έξω άπ’ το χρόνο.

Καταλαβαίνω λίγο

την παρουσία μου

εδώ

μ’ εσένα και χώρια από σένα·

το κρέας μου σε περιμένει

μα η σκέψη μου σ’ είδε να ’ρχεσαι

από καιρό

και σ’ έχει ξεπροβοδίσει πάλι.

Τα πρόσωπα υπάρχουν

μόνο μέσα μας

τα μάτια τους λάμνουν

στα υγρά του οργανισμού μας.

Nota biográfica

 

Katerina Anghelaki-Rooke nació en Atenas en 1939. Estudió en su ciudad natal (el primer curso de Filología Inglesa) y en el sur de Francia y en Suiza, en la Universidad de Ginebra. Se licenció en la Escuela de Traductores e Intérpretes (inglés, francés, ruso). Su primera publicación fue en 1956, en la revista Καινούργια Ἐποχή.

 

Ha publicado artículos y periódicos sobre poesía griega y sobre traducción de poesía en revistas y periódicos griegos y extranjeros.

 

Algunas de sus obras se han traducido a más de diez lenguas y se ha publicado poemas suyos en muchas antologías de todo el mundo.