cuerpo

cuerpo

que te sea leve el peso de las estrellas

y de tu boca irrumpa la inocencia desnuda

de un lirio cuyo tallo se extiende y

ramifica más allá de los cimientos de la casa

abre la ventana mírate

deja que el mar inunde los órganos del cuerpo

fuego se propaga en la punta de los dedos y toca

levemente lo que debe ser preservado

miro mis manos y leo

lo que el viento norte escribió sobre las dunas

Agrademientos a Javier Izquierdo Reyes

Odeio as viagens e os exploradores.

E aqui estou eu disposto a relatar as minhas expedições.

Mas quanto tempo para me decidir! Quinze anos passaram

desde a data em que deixei o Brasil pela última vez

e, durante estes anos, muitas vezes acalentei o projecto

de começar este livro; de todas as vezes fui detido

por uma espécie de vergonha e repulsa.

Claude Levi-Strauss, Tristes Trópicos, ed. port. de 1981.

O Homem moderno tornou-se tonto, porque de tudo se queixa, inclusive dos próprios acidentes fúteis da vida. Alguém lhe meteu na cabeça que poderia viver sem estar sempre exposto a experiências traumáticas, que não deveria sentir uma terrível insegurança (económica e outra), que jamais seria obrigado a habitar em enormes torres de apartamentos, construídas em bairros de cidades superpovoadas, onde toda a gente se empurra e pisa. A ansiedade do Homem moderno, que virou consumista, tornou-se intolerável, às vezes é tratada psiquiatricamente, outras vezes é agressiva para os outros, outras ainda é suicidária.

home

no one leaves home unless
home is the mouth of a shark
you only run for the border
when you see the whole city running as well

your neighbors running faster than you
breath bloody in their throats
the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind the old tin factory
is holding a gun bigger than his body
you only leave home
when home won’t let you stay.

Noite de Natal.

Estou bonita que é um desperdício.

Não sinto nada

Não sinto nada, mamãe

Esqueci

Menti de dia

Antigamente eu sabia escrever

Hoje beijo os pacientes na entrada e na saída

com desvelo técnico.

Freud e eu brigamos muito.

Irene no céu desmente: deixou de

trepar aos 45 anos

Entretanto sou moça

estreando um bico fino que anda feio,

pisa mais que deve,

me leva indesejável pra perto das

botas pretas

pudera

ELIOT A LAS AFUERAS DE MÚNICH

«Starnbergersee, Hofgarten», son palabras

que te encuentras mientras bajas por la primera de las laderas

del que Thomas Eliot llamó

«tierra baldía» (The Waste Land).

«Allí te sientes libre», nos dice, «in the mountains» (en las montañas).

Y quizá la muchedumbre al ver los lagos alpinos

hable de «yermo de espejos».

                                               Y con justicia

cualquiera preguntaría: En lugares semejantes,

preciosos, ¿dónde viste, poeta,

aquella «tierra» que tildas de «baldía»?

En otra parte nos dará la respuesta, en los coros de «La roca»:

«El yermo», nos dice, «no se halla en los trópicos meridionales

sino en el corazón de tu hermano».

                                                                       Feldafing, 11 de noviembre de 2003

Ο ΕΛΙΟΤ ΣΤΑ ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

«Starnbergersee, Hofgarten», είναι λέξεις

που συναντάς κατηφορίζοντας την πρώτη απ’ τις πλαγιές

αυτού που ο Τόμας Έλιοτ ονόμασε

«έρημη χώρα» (The Waste Land).

«Εκεί νοιώθεις ελεύθερος», μας λέει, «in the mountains» (στα βουνά).

Κ’ ίσως το πλήθος βλέποντας των αλπικών λιμνών

μιλά για «ερημιά από καθρέφτες».

                                                       Και δικαίως

θα ρώταγε κανείς: Σε τέτοιους τόπους,     

πανέμορφους, πού είδες ποιητή

αυτό που αποκαλείς «έρημη χώρα»;

Αλλού θα μας τη δώσει την απάντηση, στα χορικά του «Βράχου»:

«Η έρημος», μας λέει, «δεν βρίσκεται στους νότιους τροπικούς       

αλλά μες στην καρδιά του αδερφού σου».

                                                                                  Feldafing, 11 Νοεμβρίου 2003

[zbawienie jest w ciepłym futrze…]

zbawienie jest w ciepłym futrze

zbawienie jest w słodkim mięsie

zbawienie jest w płynnej krwi

chwalmy rozpustę

z czcią wymawiamjy imiona

Tais Fryne i Judyty ulicznicy żydowskiej

przyszłość świata jest w naszych ramionach

ach ona jest w naszych gorących ramionach

w naszych udach pragnących bezwstydnych

w naszych żyznych piersiach

ze czcią powtarzajmy imiona

Tais Fryne i Judyty ulicznicy żydowskiej

Shanklin, Isle of Wight,

Thursday [July 1, 1819].

[Postmark: Newport, July 3, 1819]

My dearest Lady,

On n’est jamais tout seul dans sa peau…

On n’est pas seul dans sa peau.

Je suis habité; je parle à qui-je-fus et qui-je-fus me parlent. Parfois, j’éprouve une gêne comme si j’étais étranger. Ils font à présent toute une société et il vient de m’arriver que je ne m’entends plus moi-même. (Qui je fus)

On n’est jamais tout seul dans sa peau! Je suis multiple et me multiplie depuis des années à ne plus savoir que faire de mes “Mois” qui s’entassent. Je n’ai jamais su combien on était au juste, mais on vit à l’étroit, on se gêne, on s’encombre… Quand l’un veut parler, l’autre prend la parole, et on ne s’entend plus. Quand l’un veut bouger, l’autre ne veut pas, et on se marche sur les pieds. Je crois que je vais déménager; cette fois, c’est décidé, mais qui vais-je habiter? Et comment? On ne peut pas arriver dans la peau d’un autre, comme ça, ses valises à la main et le mettre devant le fait accompli, c’est monstrueux! Je le sais parce qu’on me l’a déjà fait, et ça c’est terminé de façon sanglante.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ή

Παραίνεση για μια φωτογραφία

Παλιώνω

μπορώ να πω απομακρύνομαι

βέβαια δεν τον εγκαταλείπω

είμαι η μνήμη του

(κάποτε κι εσείς θα χρειαστείτε κληρονόμους

το χαμένο θα ζητά με επιμονή πειστήρια)

είχε λοιπόν στα χείλη σβησμένο το τσιγάρο

σαν καπνιστής σε μαυρόασπρη γαλλική ταινία

(ή όπως ο Μπλεζ Σαντράρ στην κλασική φωτογραφία του)

καθάριζε με το μανίκι του τους δίσκους

πριν να τους βάλει στο γραμμόφωνο

ανάερα βαλς

άλλοτε ρεμβαστικές φωνές

κάτι μπελκάντο (με στροφές που έπεφταν)

γεμάτα χρατς

που τώρα μας αρέσουν στις παλιές ηχογραφήσεις

με το μανίκι τούς καθάριζε

βλέπετε το κεφάλι του με κλίση αριστερά

τάχα παίζει βιολί

ίσως να παρακολουθούσαν κι άλλοι τη σκηνή του δρόμου

είναι φθινόπωρο

(σοβαρά σύννεφα σε σχηματισμούς)

αναγνωρίζουμε την εποχή από τον ουρανό

όπως ο ερασιτέχνης των προγνώσεων

διακρίνει τα σημεία του καιρού

ή ένας φιλότεχνος δεν δυσκολεύεται

από το άφθονο κόκκινο

να αναγνωρίσει νέφη του Μονέ

τον βλέπετε χαμογελά στο φωτογράφο

άγνωστος σαν μεσαιωνικός συνθέτης ο φωτογράφος

(Ανωνύμου

που βλέπουμε κάτω απ’ τον τίτλο)

πρόσωπο

αν το καταλάβατε

της αρχαίας μου επαρχίας

αυτά ήταν δέντρα μπροστά απ’ το σπίτι του

(γκολ ποστ πολύ συχνά τα απογεύματα)

τον ενοχλούσε η φασαρία των θριάμβων

οι κραυγές

η μπάλα στα παράθυρα·

μπορείτε να τον επισκέπτεστε στο μέλλον

όταν θα λείπουμε θέλω να πω

μπορείτε να τον επισκέπτεστε

με αυτό το ποίημα-οδηγό:

το άνοιγμα με τα δέντρα

τα βαλς που χάνουν στις στροφές

η μπάλα στα κλειστά παράθυρα